Het achterhuis  Anne Frank

 

Anne frank hield van 12 juni 1942 tot 1 augustus 1944 een dagboek bij. Ze schreef haar brieven alleen voor zichzelf, tot ze in de lente van 1944 op de radio de minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen in ballingschap, Bolkestein, hoorde spreken. Hij zei dat na de oorlog alle getuigenissen ban et lijden van het Nederlandse volk onder de Duitse bezetting verzamelden en openbaar moesten worden gemaakt. Als voorbeeld noemde hij onder meer dagboeken. Onder de indruk van deze redevoering besloot Anne frank na de oorlog een boek te publiceren. Haar dagboek zou daarvoor als basis dienen.

 

Het boek begint met informatie over het boek. Daarna beginnen de dagboekbrieven. De brieven staan op volgorde van datum. Maar soms zit er een tussenvoegsel tussen, zoals gelijk op de eerste pagina. Er staat in het eerste verhaaltje dat ze hoopt dat het dagboek een grote steun voor haar zal zijn. Dat schreef ze op 12 juni, 1942. Daarna komt het tussenvoegsel dat ze op 28 september 1942 schreef. Daarin verteld ze dat ze tot nu toe een grote steun aan het dagboek had. Daarna gaat het veder op 14 juni. Het dagboek eindigt op 1 augustus 1944. Daarna komt een nawoord. Daarin wordt er verteld wat er veder met Anne is gebeurt. Dat ze werd opgehaald en naar welke concentratie kampen ze is geweest. In het verhaal is er niet echt een spanningsopbouw. Anne weet natuurlijk niet wat er met haar gaat gebeuren. De opbouw en de chronologie van het boek vond ik wel fijn, omdat er structuur in zit. Maar omdat er geen spanningsopbouw in zit wordt het boek na een tijdje wel saai om te lezen. Ik had moeite om het boek hellemaal uit te lezen. Aan de andere kant is het wel een boek wat je uit wil lezen omdat je wil weten wat Anne allemaal dacht en deed in het achterhuis.

 

Ik denk dat Anne niet echt een bedoeling had met het schrijven. Ze hield een dagboek bij omdat ze het leuk vond om te schrijven en omdat ze iemand/iets nodig had om alles aan te vertellen. Dat werd dus het dagboek, kitty. Later had ze wel een doel, het maken van een boek over het onderduiken en de tweede wereldoorlog.

 

Anne was natuurlijk maar een tiener meisje net zoals mij. Daarom kon ik mij in veel dingen plaatsen. Dus alles waar zij over schreef, als ze boos was of blij. Kon ik mij redelijk goed in vinden.  Een voordbeeld is de dagboek brief van woensdag 29 december 1943. Hierin verteld ze dat ze verdrietig was omdat ze haar oma en Hanneli weer voor de geest haalde. Hier kan ik mij goed in verplaatsen en dan voel ik ook de verdriet.

 

Het is natuurlijk een dagboek, dus alles is echt gebeurt. Mensen hebben er later er ook niks meer aan verandert om het spannender of bijzonderder te maken. Dat maakt het verhaal best speciaal. De meeste schrijvers overdrijven of doen er iets bij wat niet echt is gebeurt om het interessanter te maken. Maar dit verhaal heeft dat naar mijn mening niet nodig, omdat er veel spannende dingen zijn gebeurt tijdens Anna haar verblijf in het achterhuis. Er zijn veel ruzies en ze luisteren soms naar de radio om te weten te komen hoe het met de oorlog gaat. De kans om gepakt te worden zorgt ook voor spanning.

 

De stijl waar in Anne in schrijft snap ik soms niet hellemaal. Daarom moest ik het soms twee keer lezen om het te snappen. Ze gebruikt ouderwets en netjes taalgebruik. Het taalgebruik wordt steeds netter en volwassener hoe ouder ze wordt.